Bunca yaş yaşamak bana "büyük konuşmamak" gerektiğini hala öğretmemiş. Ben bu kedi köpek merakını bir türlü anlayamazdım. Adeta insanları saran bu çılgınlığa biraz müstehzi bir tavırla, bıyık altından gülerdim.
Ta ki kızım minik bir kediyi (yukarıda görünen) sahiplenene ve bayram tatilinde seyahate giderken bize bırakana kadar. Önce bizi çok sıktı, yazlıkta her yer açık, dışarı çıkmak istiyor. O kadar küçük, bir de emanet kaybolacak diye korkuyoruz. Aramızda bir mücadele sormayın. Bir gece bulunduğu odada canhıraş miyavlamalarla uykumuzdan fırladık. Hemen yanına gittik, yavrum oyuncağı ile oynarken oyuncağın ipiyle bacağını yatağın bacağına dolamış, çıkamıyor, kurtulmaya çalıştıkça bacak zorlanıyor. Hemen ipi kesip kurtardık. Öyle korkmuştu ki, küçük bir çocuk gibi kucağımıza büzüldü, inliyor. O bir kırılma noktası oldu, artık onu bir hayvan gibi değil çocuğumuz gibi görmeye başladık. Önceleri aksayarak yürüyordu, sakatlandı diye çok azap çektik. Neyseki ertesi gün düzeldi. Anladık ki biz nerdeysek o da orda olmak istiyormuş. Evin içinde onun yanında olacağımız şekilde bir düzen kurduk ve 11 gün mutlu bir şekilde yaşadık.
Şimdi onu özleyip ziyaretine gidiyoruz. Kızımızdan fotoğraflarını istiyoruz. Bu hafta sonu birlikte tekrar geldiler, artık eve iyice alışmış, her yeri öğrenmiş, biraz daha büyüdüğü için kontrollü olarak bahçeye de çıkarttık. Sarmaşıklara tırmandı, en kuytu köşelere girdi, karınca, kelebek hatta arı kovaladı. Arı sokacak diye korktuk, ama neyseki bir şey olmadı... şimdi şehrin her yerinde minik kediler dikkatimizi çekmeye başladı, bir farkındalık geliştirdik, mümkün olsa hepsini sahiplenmek isterdik. Tüm kedi köpek seven dostlarımdan özür diliyorum. Artık ben de onlara bayılıyorum. Sevgilerimle...
